
زبان و گویش مردم محله سورو
مردم اين منطقه به زبان فارسی با لهجه محلی سخن می گويند. به دليل پيوندی كه دریا نشینان این منطقه، با نقاط عرب نشين كرانههای جنوبی خلیج فارس و شبه جزيره عربستان، هندوستان و كرانههای آفريقا و خاور داشته اند، واژگان عربی، هندی، زنگباری، حبشی و آفريقايی نيز در لهجه ساكنین این منطقه، وجود دارد.
لهجههای فارسی مينابی، بندری، لاری، بستكی، قشمی، لنگهای، ... با لهجههای شمال كرانههای خلیج فارس، مانند لری و سيوندی پيوند دارد و از رخنه لهجههای بلوچی و شبانكاره ای پيشين به زبان سغدی، ايجی، كه از شاخههای گويش شبانكاره دوره اتابكان فارس بوده، بر كنار نمانده است و با هر يك از لهجههای گيلكی، كردی، خراسانی و ديگر لهجههای ايرانی هم ريشه و وابسته است.
بنابراين میتوان گفت كه زبان مردم، بازمانده از واژگان انگليسی، هلندی، پرتغالی، هندی و عربی است، ولی استخوان بندی و ريشه آنها فارسی میباشد.
برخی از واژههای لهجه سوروئی چنين است:
گَرزِنگ: گهواره
چوك: پسر
ريمیز: موريانه
گُرمُن: پنبه
مَنجَل: ديگ
كاغُر: قالب ماهيگيری
کَپِرَه : پیراهن (تی شرت)
پاتُلُن : شلوار