زبان و گویش مردم محله سورو

مردم اين منطقه به زبان فارسی با لهجه‏ محلی سخن می‏ گويند.  به دليل پيوندی كه دریا نشینان این منطقه، با نقاط عرب نشين كرانه‌های جنوبی خلیج فارس و شبه جزيره عربستان، هندوستان و كرانه‌های آفريقا و خاور داشته‏ اند، واژگان عربی، هندی، زنگباری، حبشی و آفريقايی نيز در لهجه ساكنین این منطقه، وجود دارد.

لهجه‌های فارسی مينابی، بندری، لاری، بستكی، قشمی، لنگه‏ای، ... با لهجه‌های شمال كرانه‌های خلیج فارس، مانند لری و سيوندی پيوند دارد و از رخنه لهجه‌های بلوچی و شبانكاره ‏ای پيشين به زبان سغدی، ايجی، كه از شاخه‌های گويش شبانكاره دوره اتابكان فارس بوده، بر كنار نمانده است و با هر يك از لهجه‌های گيلكی، كردی، خراسانی و ديگر لهجه‌های ايرانی هم ريشه و وابسته است.
بنابراين می‏توان گفت كه زبان مردم، بازمانده از واژگان انگليسی، هلندی، پرتغالی، هندی و عربی  است، ولی استخوان بندی و ريشه آنها فارسی میباشد.

برخی از واژه‌های لهجه سوروئی چنين است:
گَرزِنگ: گهواره
چوك: پسر
ريمیز: موريانه
گُرمُن: پنبه
مَنجَل: ديگ
كاغُر: قالب ماهيگيری
کَپِرَه : پیراهن (تی شرت)
پاتُلُن : شلوار